Blox wziął się za poprawność językową i ogłosił Dzień Blogu. Jak to czytam, to najpierw myślę: komu ten dzień? aha, blogu. Celownik jeszcze by mi tu pasował, ale dopełniacz – w życiu! I wcale mi nie pomaga zaliczony uniwersytecki kurs fleksji oraz świadomość, że blog należy do kategorii rzeczowników męskich nieżywotnych, więc teoretycznie powinien się odmieniać jak dialog lub smog, czyli
– w dopełniaczu: dzień (czego?) blogu
– w bierniku: prowadzę (co?) blog.
Teoretycznie, bo w praktyce słowo to funkcjonuje w polszczyźnie od kilku lat i zwykle odmieniane jest jak rzeczowniki rodzaju męskożywotnego (męskozwierzęcego), które w dopełniaczu i bierniku przyjmują końcówkę -a (np. dzień buldoga, prowadzę buldoga). Co do biernika jestem skłonna się poprawić i wreszcie prowadzić blog, choć do tej pory wydawało mi się, że prowadzę bloga. Gorzej z dopełniaczem. Jeśli już bym miała coś obchodzić, to raczej dzień bloga, tak jak to robił Blox rok temu, a nawet jeszcze przed miesiącem. Autorytety poprawnościowe również dopuszczają tę formę, przynajmniej w potocznej polszczyźnie.
Całym sercem popieram troskę o czystość języka, ale obawiam się, że w tym wypadku może być na nią za późno. Rzeczywiście powinno być: "Dzień Blogu", podobnie jak "odbiór esemesu" czy "treść e-mailu", tylko czy ktoś tak mówi? Jak sugeruje M. Bańko, prawdopodobnie odmieniamy wyraz blog tak, jak bardziej już zadomowione słowa z tego samego kręgu znaczeniowego, a więc następuje tu tzw. wyrównanie analogiczne. Skoro próżno nawoływać do zgodnej z paradygmatem odmiany esemesa i e-maila, to czy dla blogu jest jeszcze nadzieja? Spróbuję się podporządkować normom poprawnościowym, ale ciekawa jestem, co zdecyduje zwyczaj językowy, czyli uzus. Na razie blogerzy wybrali rozwiązanie iście salomonowe. Mając do wyboru popularną (m.in. dzięki Bloxowi) błędną formę Dzień Bloga i obco brzmiącą, choć poprawną Dzień Blogu, w większości zatytułowali swoje notki po prostu… Blog Day.
